Emocionante, genial!

Con las perspectivas de cansancio que ha empezado el día, tenía mis miedos de que no diera pie con bola… pero ha sido increíble. Conocer los Doctores Ness y Martín, Richard, Stephanie, Holly, etc… ha sido impresionante. Cuánta gente genial, buena hay por el mundo. Pero como os podéis imaginar, mis protagonistas han sido los niños. Y qué niños!! Qué geniales son todos y cada uno de ellos. Encontrarme con ellos me ha hecho olvidarme del tiempo, se me han ido los minutos, las horas sin darme cuenta y sintiéndome feliz de estar aquí. Ya no necesitaba dormir…

Tras encontrarnos en el Hotel nos hemos ido al Hospital Infantil donde había 7 niños esperando. Quitando a un chavalito de 7 años, el resto eran bebés. Al chaval mayor le ha costado un poquito dejarse mirar y ‘abrirse’ a las tonterías que hacíamos para ganárnoslo pero luego se ha quedado feliz jugando, sintiéndose observado y protagonista. Sus padres murieron hace poco.

Después de examinar a los niños, el Doctor Ness ha ido a ver el quirófano y nosotros hemos bajado a la furgoneta para subir bolsas con leche, comida y juguetes para los niños así como fruta y comida para las cuidadoras, bueno y cuidadores, porque también hemos visto alguno :-).

Después, dando un paseo hemos ido a una Pensión donde estaban el resto de los peques que habían llegado para que les examinaran y les operen esta semana. No os podéis hacer idea de lo que ha sido… cualquier palabra que utilice no podrá explicar las emociones a raudales que me han ido produciendo estos peques. Son increíbles, de verdad. En las fotos que os pongo no podéis oír las carcajadas (sí, fuertísimas!!) que he podido sacar a algunos, y la brujilla de 8 años que me andaba todo el rato cogiéndome de la mano y llevándome de aquí para allá. También me gustaría contaros lo feliz que es Gavin, el niño que tiene la fisura que le continúa en la carita. Es muy querido y se nota. Tiene una sonrisa fácil y es uno de los peques que me ha regalado alguna carcajada que otra :-). Impresionante!

En todo este rato ahí andaba el pobre Aitor, intentando encontrar un hueco entre tanta gente para sacar una foto… No ha parado… Ahora miraremos qué fotos han salido y haremos una selección para que os hagáis una idea de nuestro día especial en Shanghai.

Mi último comentario del día me gustaría dedicárselo a los/las cuidadores/ras. No os hacéis idea de cómo les cuidan, les quieren, les tratan a los niños. Chapeau!

Pd: Berta nos ha llevado a comer a un restaurante Chino auténtico, de esos que todo está sólo en Chino, y claro, sólo había palillos… je, je… Aitor ha sudado tinta china intentando comer :-).

Fotos del Hospital:
http://picasaweb.google.es/jonegereka/05IgandeaH?authkey=Gv1sRgCNnY--e53v-dVQ#slideshow

Fotos de la Pensión:
http://picasaweb.google.es/jonegereka/05IgandeaP?authkey=Gv1sRgCJnFnfbax6To2QE#slideshow

Comentarios

  1. Ikaragarria, Jone... Animo eta eutsi nekeari, pena merezi du eta!!!
    Muxu bat,
    Nat.

    ResponderEliminar
  2. Un beso, pareces una hada! y los niños unos ángelitos que nos devuelven la sonrisa y el calorcito al corazón..... muchas gracias a todos por cuidarlos tan bien. Seguro que todas las intervenciones salen perfectas!.

    ResponderEliminar
  3. Irakurri eta ikusi ditugu banan-bana denak eta poza ematen du laguntzeko prest dagoen jendea ikustea. Zure hitzetan eta giroan somatzen den kemenak, ziur nago azkenean gauza onak ekarri behar dituela.

    ResponderEliminar
  4. GRACIAS! por hacernos vivir contigo esta maravillosa experiencia, por prestarnos tus ojos para ver a los niños, por llevarles todos los besos que les mandamos desde la distancia!!!

    Un beso
    Susana

    ResponderEliminar
  5. Ola Jone desde el noroeste. Biquiños para toda esa "xente miúda". Gracias por ser nuestra emjadora. Emma.

    ResponderEliminar
  6. Epa Jone,

    esker mila momentu zoragarri horiek gurekin konpartitzeagatik. Animo eta besarkada haundi bat txiki guzti horientzat.

    alize eta andoni

    ResponderEliminar
  7. Epa Jone,

    mila esker momentu zoragarri horiek gurekin konpartitzeagatik. Animo eta muxu haundi bat txikitxo horientzat! Zure berriren zai...
    ali eta andoni

    ResponderEliminar
  8. GRACIAS por dejarnos acompañaros en este maravilloso viaje, en otra oportunidad te acompaño, para no morirme de envidia viendote achucharlos aunque sea solo un ratito. Besos muy emocionados. Yoqui

    ResponderEliminar
  9. Kaixo Jone, seguimos día a día tu blog y la verdad q estamos todos aki muy emocionados. Nos han encantado las fotos...te mando mucho ánimo para que sigas trabajando así de bien con todos estos txikis. Muxu handi,

    ResponderEliminar
  10. Hola Jone, soy Rosa la mamá de Qiaoling.
    Me muero de envidia sana leyendo tu blog y daría cualquier cosa por poder estar allí viviendo todo eso que tu nos cuentas, se me cae la baba viendo las fotos, en fin... seguro que en otro momento.
    Qiaoling nació en un pueblo que está muy cerca de Hefei, se llama Shucheng y tiene un orfanato del que solo tenemos constancia de la salida de Qiaoling y Yuling que salieron juntas, comprobando incluso las listas americanas así que parece que es un orfanato un poquito fantasma, si tienes oportunidad hablalés a los de LWB de este orfanato para ver si lo conocen y ver si nos conocer algunos detalles de cuantos niños hay y cosas así, me da un poco de pena no poder saber nada de ellos.
    Bueno que me enrrollo, disfruta muchísimo de tu viaje, nosotros desde aquí estaremos apoyándote con el corazón y siguiendote día a día.
    Un beso fuerte.

    ResponderEliminar
  11. Kaixo Jone:

    Mila esker,egiten duzun guztiagatik eta dena gurekin konpartitzeagatik, zoragarria da egiten duzuen guztia irakurtzeko aukera izatea. Emozionatu egin gara etxean, ufff..

    Muxxu asko eta animo guztiak hemendik, zuretzat eta han dauden guztientzat.

    Esther y familia

    ResponderEliminar

Publicar un comentario